Le Voyage

Onze moeders zijn vriendinnen, en we zaten samen op school. Zes jaar lang zaten we op dezelfde bus naar huis. We wonen al zeven jaar in elkaars buurt, maar we kwamen elkaar vreemd genoeg nog nooit tegen. We kruisen elkaar alleen op Facebook. Daar post ze foto’s van de schilderijen die ze maakt. Ik beantwoord de posts met een hartje eronder. ‘Geweldig’, betekent dat. Want dat vind ik ook echt.

Ann Janssens, zo heet de artistieke Facebookvriendin. Onlangs hield ze een tentoonstelling in Antwerpen. Dat las ik ook op Facebook. Daar wilde ik heen. Een goeie vriendin, die niet op Facebook zit en die ik alleen in het echt zie, wilde ook mee.  Ze kent Ann ook van op school, en van op de bus.

De echte vriendin vond maar geen gaatje en het laatste weekend van de expo was al aangebroken, dus troonde ik mijn dochters op een kletsnatte herfstavond mee naar de stad. Manlief bleef thuis, want hij vindt het werk van de schilderende Facebookvriendin maar niks. Daarmee vervloog ook de hoop dat hij zou bijleggen, mocht ik zo’n werk aan een schappelijk prijsje op de kop kunnen tikken. Want ik geef toe, dat was een beetje mijn stiekeme plan.

Maar de hoop op een schappelijk prijsje ging ook vliegen toen ik doorhad waar Ann Janssens haar werken tentoonstelde: in een high-end kunstgalerij op het Zuid. Met een paar spots erboven en bungelend aan een bijna onzichtbaar nylon draadje, waren ze nog veel indrukwekkender dan op Facebook.   

‘Kennen jullie de kunstenares?’ vroegen de twee galerijhouders toen ik met mijn dochters aan de hand binnenstapte. ‘Jawel’, stoefte ik, en vertelde het verhaal van de bus. Ann was er niet, zeiden ze. Maar ze zouden de werken wel even voor me duiden.

Waarom vind ik het werk van Ann Janssens zo mooi? Waarom blijf ik altijd hangen bij haar foto’s als ik verveeld door mijn Facebook scrol? Het zijn de kleuren, om te beginnen. Azuurblauw, warm geel. Côte d’Azur, de zon. Ik word er een beetje blij van, het is als ruiken aan een halfleeg busje zonnecrème in putje winter. Maar haar schilderijen maken me ook een beetje triest. Het lijken zo’n eenzame vrouwen op de schilderijen. Vrouwen in bikini, alleen aan de rand van een zwembad. Maar ook dansende mensen, in het licht van de maan. Zomer, weemoed, tristesse. Misschien ligt het aan mij.

‘Le Voyage’, heette de tentoonstelling. De reis, dus. Naar het waarom van de titel van de expo heb ik niet gevraagd. De galerijhouders legden uit dat Ann zich voor haar zwembadscènes had laten inspireren door de film ‘La Piscine’. Ik knikte en deed alsof ik de film had gezien. Eigenlijk ken ik ‘m alleen van naam, omdat de hoofdrolspeler toevallig nog niet zo lang geleden is overleden. ‘Met Alain Delon’, babbelde ik dus terug. ‘En Romy Schneider.’ 

Of het Romy Schneider is op de schilderijen, weet ik niet. Maar op één schilderij, waarvan ik dacht dat het een zelfportret was, prijkt actrice Kim Basinger. Soms is het beter om niet té veel duiding te krijgen.

Volgens de galerijhouders heeft Ann Janssens veel talent, en is er veel interesse voor haar werk. Dat blijkt ook uit de prijzen. Geen spek voor mijn bek, helaas. Ik had nochtans al een favoriet uitgekozen, en hij had al een denkbeeldig plekje aan de muur.

Misschien kom ik Ann toch nog eens tegen, na al die jaren. Bij de bakker of zo. En is ze bereid om een werkje te verkopen aan een zacht prijsje. Omdat ik met haar op de bus zat, ooit.